Gelukkige 125ste verjaardag Cercle! 🟢⚫

Sinds haar oprichting in 1899 door de vereniging van oud-studenten van het Sint-François-Xaveriusinstituut in Brugge, heeft Cercle Brugge een onuitwisbare stempel gedrukt op de geschiedenis van het Belgische voetbal. Datzelfde jaar werden de groen-zwarten lid van de Nationale Voetbalbond en kregen ze het rugnummer 12. Van duizelingwekkende triomfen tot bittere strijd op het veld, de "Vereniging" heeft meer dan een eeuw van intense emoties meegemaakt. Laten we terugblikken op enkele van de meest memorabele momenten in deze spannende saga.

Vanaf het begin drukte Cercle Brugge zijn stempel op de Belgische voetbalwereld. In 1901 promoveerde het naar Eerste Divisie en de populariteit bleef groeien, net als het aantal leden van de vereniging. Een reeks grote successen volgde. Hetzelfde jaar wonnen ze hun eerste trofee, de Henri Fraeys Beker, en 2 jaar later de titel van Kampioen van Vlaanderen. In 1911 won Cercle zijn eerste Belgische kampioenschap, het begin van een reeks memorabele successen.

De gloriejaren

De volgende decennia kende Cercle Brugge vele overwinningen. In 1927 wonnen ze het kampioenschap en de Belgische beker: een prestatie waar maar weinig Belgische ploegen prat op konden gaan. In 1929 en 1930 konden de groen-zwarten rekenen op de talenten van hun doelman, Robert Braet, en werden ze opnieuw kampioen. Bijna 30 jaar later zou de doelman een belangrijke rol spelen in de wederopstanding.

In 1949 vierde Cercle zijn 50ste verjaardag onder president Edgard De Smedt. Het stadion werd het jaar na zijn dood naar hem vernoemd. De Smedt had zijn functie opgenomen in 1937 en door de jaren heen had hij een beslissende rol gespeeld bij Cercle, vooral tijdens de oprichting.

In 1954 werd het Cerclehuis gebouwd. Nu bekend als de Cercle Pub, was het een plek waar je je drankje aan aankoopprijs kon krijgen. In samenwerking met brouwerij 'Het Sas' wilde Cercle een samenhorigheidsband creëren tussen managers en supporters. Het was een mooi initiatief dat getuigt van de passie en gezelligheid die vandaag nog steeds heersen binnen de "Vereniging".

Toen kwamen de jaren 1970, een periode die nog lang in het geheugen van de supporters zal gegrift staan. In 1975 verhuisde de "Vereniging" van het Edgard De Smedtstadion naar het Olympiastadion, waar ze het veld leerden delen met hun rivalen, Club Brugge. Hetzelfde stadion werd later omgedoopt tot het Jan Breydelstadion in 2000 – de naam die we vandaag zo goed kennen – voor het Europees Kampioenschap.

Na een aantal ups en downs kwam Cercle Brugge in 1984 aan onder een nieuwe coach: Georges Leekens. Met hem aan het roer brachten de groen-zwarten drie seizoenen door, waarin ze ons enkele grote sensaties konden bezorgen door deel te nemen aan de Beker van België en het Kampioenschap. In die tijd werd het aanvallende spel geoptimaliseerd door de Australische spits Edi Krncevic. In 1985, 58 jaar na de eerste, won Cercle Brugge de Beker van België tegen KSK Beveren, één van de beste ploegen uit die tijd.

Het volgende seizoen verwelkomde de ploeg nieuwe spelers zoals Zoran Bojovic, waarmee het opnieuw de Belgische Bekerfinale bereikte en onder andere Standard en KV Oostende uitschakelde. In 1986 en 1987 bereikte Cercle opnieuw de Belgische halve finales, deze keer met verlies tegen Seraing. Dit was het begin van jaren vol avonturen...

In 1991 en 1992 maakten jonge Belgische spelers als Lauwers en Henneman hun opwachting en werd de ploeg steeds beter. Deze keer onder coach Henk Houwaart klommen de groen-zwarten naar de top van de ranglijst en speelden twee keer gelijk tegen hun zwart-blauwe buren. De eindstand van 5-5 in de laatste wedstrijd van het kampioenschap ging de voetbalgeschiedenis in! Cercle profiteerde vervolgens van deze gebeurtenissen om de netten te laten trillen door Club Brugge twee keer te verslaan in 1992 en 1993.
In de volgende 2 jaren, 1994 en 1995, met Jerko Tipuric aan het roer, liet de "Vereniging" zien waartoe ze in staat waren in zowel het kampioenschap als de Belgische beker. Deze jaren betekende voor Cercle Brugge de vijfde finale van de Beker van België, waarin ze opnieuw tegenover hun aartsrivalen stonden.

De renaissance
Rond de eeuwwisseling brak voor Cercle Brugge een nieuw tijdperk aan, gekenmerkt door strategische investeringen en een ambitieuze toekomstvisie. In 2000 en 2001 bereikte Cercle Brugge de kwartfinale van de Beker van België, waar het een spectaculaire 4-4 overwinning in extra tijd boekte op KRC Genk, onder leiding van Sanda, Bernhard en Nierynck.

Met Jerko Tipuric terug aan het roer klom de ploeg uiteindelijk naar de top van de ranglijst toen de voorlaatste dag van het kampioenschap begon. De groen-zwarten werden kampioen toen ze thuis tegen Zulte-Waregem speelden, wat een uitzinnig feest ontketende onder de fans. Met een dynamisch team en opkomend talent heroverde de "Vereniging" haar plaats bij de elite van het Belgische voetbal na 6 jaar van ups en downs, en bewees opnieuw haar vermogen om zichzelf opnieuw uit te vinden en uitdagingen met moed aan te gaan.

In de daaropvolgende jaren volgden de trainers elkaar op en onder Glen de Boeck eindigde Cercle vierde in 2008. In 2017 opende de komst van AS Monaco een nieuw hoofdstuk voor de "Vereniging". De Monegasken kochten de meeste aandelen van Cercle en leenden regelmatig spelers uit. Het volgende seizoen wonnen de groen-zwarten promotie toen ze met Franky Vercauteren in de finale Beerschot Wilrijk versloegen. De sterke identiteit ontwikkelde zich geleidelijk en in 2022-2023 bereikten ze voor het eerst de play-offs voor een plaats in Europa, waar ze tweede werden. Met 3 Belgische competitietitels en 2 bekers op zijn naam heeft Cercle de Bruges zich gevestigd als een essentiële pijler van het Belgische voetballandschap.

Het groene hart van de fans
In 125 jaar heeft Cercle Brugge een geschiedenis geschreven die rijk is aan emotie, succes en uitdagingen. Van een bescheiden begin tot momenten van glorie op het veld, heeft de "Vereniging" de verbeelding en de harten van de fans over de generaties heen veroverd. Van verbluffende overwinningen op historische rivalen tot buitengewone individuele prestaties, elke wedstrijd is een viering van de passie en inzet die Cercle zo groot maken.